Selçuk Kozağaçlı 2000 gündür cezaevinde: Akıntıya karşı yüzün

2 bin gündür tutuklu olan avukat Selçuk Kozağaçlı, cezaevinden yazdığı yazıda tesbihlerinden bahsetti. Dini bir kültürden gelmesine rağmen tesbihin “düşünmeyi” kolaylaştırdığını belirten Kozağaçlı, “yoksulluk, umut, emek, aşk, vefa, tahammül, ölüm” gibi 11 kavramı 33 tesbihine bağladığını söyledi. Bianet’te boncuklar. “Tesbih” başlıklı yazısında şunları söyledi:

“Ortada ateşli bir kehribar – çok zarif – bir tespih var.

Siyasal kültürümüz sokağa yaydığı hafif lümpen havası ve okuma-yazma elleri için gereksiz bir uğraş olarak görülen cezaevindeki döngüsel görüntüsü nedeniyle çok arzu edilen bir aksesuar olarak kabul etmese de hoşuma gidiyor.

Tespih, abaküs gibi, yerine getirmemiz gereken yükümlülükleri özenle sayarak aritmetik olarak özetlememize yardımcı olur; düşünmeyi kolaylaştırır.

Hristiyanlık, Budizm ve İslam’da sadece ibadetle değil, aynı zamanda belli belirsiz bir korkuyla da ilişkilendirilir: Endişe Boncukları. Bilinmeyen hesabın merakını ya da sormadan geçen zamanın hüznünü söyleyelim: Tasa Boncuk. Özellikle Müslümanlar için tesbih, adıyla ilgili bir faaliyetin temsilidir. tespih; Sübhanallah demek, Allah’ı her türlü kusur ve noksanlıktan arındırmak demektir. Tenzih kelimesini çok kullanmıyorsanız; Toz koymamak ya da suçsuz olmak diyelim.

Bu önemli.

Çünkü, çok iyi bildiğimiz gibi, dünya dayanılmaz kusur ve eksikliklerden, gerekli ve gereksiz kötülüklerden, şiddetli acılar, zamansız kayıplardan ibaret gibi görünmektedir. Kaçınılmaz “zorunluluk” -en azından parantez içinde- ortadan kaldırılmadan “irade”ye yer açılamaz.

Sahip olduğum şeyi örnek bir amaç için kullanıyorum: Tanrı – ya da en azından Spinoza’nın Tanrısı; Deus sive Natura- başıma gelen bu sessiz tutsaklığın sorumluluğundan beni kurtarmak için. Fiziksel dünyadaki herhangi bir değişikliği – örneğin, tuzağa düşmek bir modifikasyon olarak kabul edilebilir – sadece maruz kalmaktan (passio) eyleme (actio) dönüştürebilecek güç burada yatar. Spinoza buna potentia agendi diyor: eylemde bulunma ya da eylemde bulunma gücü.

Hayatım boyunca kemik, zeytin çekirdeği, bağa, sedef, Oltu taşı, plastik boncuk ve kehribar damlalardan oluşan tespihlerim oldu. Kaybettiğim müşterilerimin hatıraları, uzaktaki sevdiklerimin ve bugün hala hapiste olan arkadaşlarımın hediyeleri var. Bazıları dışarıdaki bir çekmecede dönmemi bekliyor; Bazılarını hediye ettim ve ne yazık ki elimde tutamayıp kaybettiklerimi bile hiç unutmadım. Tesbihleri ​​çok severim.

Dini kökeni her kültürde belli olsa da, bu tek sıralı abaküs neredeyse kozmik, İstanbul, Atina sokaklarında -onlara komboloi diyorlar- Karakas ya da Katmandu. Bunu daha sakince – asil bir metanetle – taşıyan yaşlı hanımlar tanıyorum; Ben de sallamaktansa sayarak çizmeyi tercih edenlerdenim.

Şimdi size, başınıza gelen kötülüğün hesabını sormaktan vazgeçmeden, teşhirinizi yüceltebileceğiniz ve kırılgan failliğinizi – daha doğrusu eylemin kendisini – uzlaştırabileceğiniz bir tespih kullanma kılavuzu sunmama izin verin. Normalde daha basit konuşabilirim ama üç bin yıldır bu antika aksesuarın havasındayım. Tesbih, tesbih ve tenzihin anlamları üzerinde mutabık kaldık; Mejbir, kırılan kemiği sarmak ve güzelleştirmek demektir.

Tutsağın kırık kemiği onun aracıdır.

Neden hapisteyim?

Kısa ve yetersiz cevap: Faşizm var. Buradayım çünkü kapalı ve hep faşizmin son on yılında, yeni Sömürge ülkemizde ‘parlamenter demokrasi’ye bürünmüş, polis ve adliye bürokrasisi, kimisi dolandırıcılardan, kimisi korkak ve namussuz memurlardan oluşuyor. , sahte deliller ve hayali tanıklarla hakkımda dava açtı ve karar verdi. Bu yüzden bir karmaşa ile vuruldum: Passio. Görev bilinciyle melodramatik ve tatmin edici geliyor. Ama gerçek bir cevaba olan ihtiyacım azalmıyor, bu da bu saman kafalıların hayatımdaki rolünü azaltacak.

Uzun ve bence daha inandırıcı olan cevap için, önce tesbihin anatomisi hakkında bazı bilgilere ihtiyacımız var.

İlk dikkat çeken modülüm; Ucuna uzun bir kamçı bağlanmış, üzerine yedi farklı taş modülünün aralıklarla dizildiği imame. Tek bir çizgi olmasaydı püskül de diyebilirdik.

Dikey bir hiyerarşi ile ruhban mertebelerine sahip olan Hıristiyanlığın aksine, İslam’da dini görevlerin yatay bir düzenlemeye sahip olduğu kabul edilmektedir. “İmam” en önde olan demektir, en üstteki değil. Liderlik erdeminin yalnızca Allah’a -yukarı doğru- yakın olmakla değil, ümmetin önünde, sorumluluk ve tehlikeyle ilk elden yüzleşerek elde edilebileceğini ima eden popüler bir fikirdir. ‘Pioneer’dan buna yakın bir şey anlıyorum; Yol gösterenden çok yol açan, kalabalığın üzerine bina edilmez, önüne düşer. Bu yüzden öndeki üç düğümlü uzun taşın adı ‘İmame’dir.

13 yıl hapis. Yedi taşlı kırbaç, üç düğümlü imame ve on bir tesbih, parmak uçlarımıza birinci aşamayı tamamladığımızı hissettirecek küçük yassı bağ taşına kadar arka arkaya dizildi. Üç, yedi, on bir, on üç. Asal sayılarla çalışmanın Pisagorcu mistik faydalarına inanmasanız bile, tamsayıları bölerek veya çarpanlarına ayırarak dağılma tehlikesinden, en azından inançlarımızı ortada tutmaya hizmet ettiğini kabul edin. Asal sayı bir tür ideolojik netliğe sahip olmak üzere. Her neyse, kabaca tespih anatomisinin temeli bu; kalanlar tekrar sayılır.

Uzun cevabı arıyoruz desem, otuz üç versiyonum var sizin için; doksan dokuzu veya dokuz yüz doksan dokuzu yurtta kendiniz denemelisiniz. Hepsinin çalışma prensibi aynen şu şekilde: Negatif durumla ilgili bir soru soracak ve cevaplarınızı asal sayılar döngüsü ile sınırlayacaksınız.

Sorum şu: Neden hapisteyim? Doğal olarak kendi sorunuzu buluyorsunuz ve size bağlı olmayan tüm nedenleri parantez içine alıyorsunuz. Faşizmin büyük, tombul, köşeli bir parantez içine sığabileceğinin farkındayım, ama yine de almalısın çünkü sorun “bugünün” gücünden çok seninle ilgili ve değişmeyecek şeyler hakkında düşünmeye çalışıyoruz, diyelim ki, çünkü hükümet değişti.

On bir temel kavramı üç kez tekrar edeceğiz; failimizin cezaevinde olmamızla ilişkisini birincisinde ‘kişisel’, ikincisinde ‘mesleki’ ve üçüncüsünde tıbbi olarak ‘siyasi’ olarak ararız; otuz üç kişilik bir liste. Peki hangi temel kavramları kullanacağız? Dikkatli bakarsanız, her insanın konuşurken, yazarken ve hatta düşünürken etraflarında dönen kendine özgü bir dil haritası olduğunu fark edeceksiniz. Canetti’nin edebi üslubundan ya da akustik maskesinden değil, düşünürken kaçamadığımız sınır taşlarından bahsediyorum. En sevdiğim on birim şunlardır: Yoksulluk, Kimlik, Kolektif, Emek, Umut, Sevgi, Sadakat, Anlayış, Dayanıklılık, Ölüm ve Beceriksizlik.

O zaman ilk aşama kişiseldir. Tesbihe bakarak çizmeyi severim ama voltaya elinizi geri atıp beş yıllık alışkanlığın ustalığına güvenmek de mümkün.

İlk boncuk Yoksulluk:

Hayatım boyunca hiç yoksulluk çekmemiş olma şansına sahip olmama rağmen, insanları acımasızca çaresiz bırakarak, hayatlarını çürüterek hayata yabancılaştıran bu varoluş beni hep korkutur; Yoksulluğun varlığına alışamadığım için cezaevindeyim.

İkinci boncuk kimliği:

Bu ülke için, beyaz, Sünni, Türk, manisiz, kağıt vatandaşlık, kayıtlı evlilik, diplomasız erkek bedeniyle var olmam, rastgele herhangi bir “ezilen kimlik” ile özdeşleşmeme izin vermiyor, çünkü bulmak zorundaydım. adaletsizlik yoluyla ‘kimlik’ dışındaki çabaların sebepleri. Hapisteyim.

Üçüncü boncuk Kolektifi:

Gerçek bir aileye, mükemmel bir ağabeye, sonsuz güven ve sevgiye sahip bir aileye, yakın arkadaşlara ve nihayet muazzam yoldaşlara sahip bir adam; Hapishanedeyim çünkü o küçük yaştan itibaren ancak kolektif bir yaşam anlayışının insan varoluşunu tamamlayabileceğini ve yıllar içinde ‘yerine ‘biz’ demenin hoşluğunu -her seferinde deneyerek- onaylayabildiğini öğrendi. Ben’.

Dördüncü Boncuk İşçiliği:

Düşünmeye, söylemeye, sormaya, eleştirmeye, reddetmeye başladığımızda ama kişisel davranmaya başladığımızda öğrenebileceğimizi gördüğüm için hapisteyim çünkü emeğin sadece üzerinde çalışılan nesneyi değil, sahibini de dönüştürdüğünü görüyorum. bu nedenle kendim yapabileceğim hiçbir işi başkasından istemem.

Beşinci boncuk Umut:

Kaybetmekten, duyulmamaktan, utandırılmaktan, elimi kaybetmekten, dayak yemekten, tutuklanmaktan, eziyet görmekten, linç edilmekten ve daha bir çok şeyden korkuyordum ama bunların hepsi başıma geliyordu ama bu arada insan olmaktan, başlamaktan korkuyordum. bitti, tekrar deniyor – bu sefer başarıyor – çünkü hayattan asla umudumu kaybetmedim. için hapisteyim

Altıncı boncuğu seviyorum:

Çok sık aşık olduğumu, yani aynı anda iki farklı insanın gözünden dünyayı ilk kez görmenin ihtişamını erken yaşta anladığım için değil, asla vazgeçemeyeceğim. ama otuz yıldır bunu bir kadına bire bir aşık olmak olarak kavradım ve bu esaret onu sevmeme ya da sevdiği adamda kalmama engel değil. Bunu fark ettiğim için hapisteyim.

Yedinci boncuk Sadakat:

Yarım asırdır bana sadece ‘ben’ olmadığımı, sadece ‘ben’ olmadığımı öğreten tüm ‘diğer’ insanlar, ayakları yerde olduğu halde gözleri hep göğe çevrilmiş bu beden… mümkün olduğunda, kendine yeten akıl, kendi kararlarını verebilen sakinlik ve yürek, ‘ben’in aslında öteki olmasıdır. Kendimi sonsuz bir sadakat duygusuyla bağlı ve borçlu hissettiğim için hapisteyim.

Sekizinci Boncuk Bilgisi:

Hapishanedeyim, hayatın anlamını çözdüğüm için değil, rastgele bir olguyu gerçekten anlamlandıracak kadar kavradığımda çok heyecanlandığım ve yaşamayı kendime yakıştıramadığım için. eskisi gibi, sanki bilmiyor ya da anlamıyormuşum gibi.

Dokuzuncu Boncuk Dayanıklılığı:

Dakikada iki kez sosyal medya hesabımı kontrol etmeden; tereyağına kırılmış yumurta yemeden; sevdiklerime dokunmadan; denize, dağa, ırmağa, ağaca bakmadan yaşayabileceğimi; Bu duvarlara, parmaklıklara dayanabileceğimi gördüğüm için, sızlanmadan, sızlanmadan, çürümeden, eksilmeden, kararmadan, solmadan, solmadan, esaretin beni yolumdan döndürmesine izin vermeyeceğimi bildiğim için hapisteyim.

Onuncu boncuk Mevt:

Hapishanedeyim çünkü özgür bir insanın kendi ölümünden daha azını düşünmemesi gerektiğini kabul ediyorum ve o ana kadar elimdeki hayatla yapılabilecek her hoş şeyi denemeye kesinlikle kararlıyım.

On birinci boncuk Sakarlık:

Tabii ben de dershanedeyim çünkü sadece ‘bilmenin’ yetmediği yüzlerce doğruyu, çocukluğumdan beri uğraşmama rağmen ‘yapamadığım’ için ‘yapamadığım’ için. ‘ doğru, çünkü yeterince çaba göstermedim; Bunun bir beceri olmadığının çok farkındayım.

Sonunda destek taşı. Kişiseli politikten, kamusaldan, profesyonelden ayırmanın zorluğunu size hatırlatmak için parmakla hissedilen hafif ama yarı saydam bir ayırıcı.

Aslında tesbihin nasıl çalıştığını açıkladığımı düşünüyorum: Actio. Düşünün ki onlar size bir şey yaptıkları için değil, siz bir şey yaptığınız için hapistesiniz ve bu ajans size yapılabilecek yeni şeyler yapma gücü veriyor. Parmaklarınızın zihninizle çalışmasına izin verin.

Yassı taşı takip eden aşama profesyoneldir; kavramları da. Asal sayıları seviyorum.

Sonra on ikinci boncuk yine Yoksulluktur:

Hayat kalitelerini düşürmeden ödeyemeyeceğini bildiğim kimselerden avukatlık ücreti istemeden, gerektiğinde tüm yargılama masraflarını ve masraflarını kendim karşılayarak, her şeyin biteceğine inanarak, yoksulların avukatı olduğum için cezaevindeyim. onlar aslında benim görevim.

On üçüncü boncuk tekrar kimliği:

Bir mahrumiyet alanında uzmanlaşmak ve sadece bu davalarda avukatlık yapmak yerine, temel adaletsizliğin mülksüzleştirme olduğuna inandığım için hapisteyim ve bu nedenle hem mülksüzleştirilenleri hem de onları ‘mülksüzleştirenleri kamulaştırmaya’ kalkışanları savunuyorum.

On dördüncü boncuk yine Kollektiftir:

Halkın Hukuk Bürosu’nun bir avukatı, Çağdaş Hukukçular Derneği’nin bir üyesi olarak, sadece gelir ve giderlere değil, kadere de ortak olmuş dev avukat komünlerinde çeyrek asrı çalışarak geçirdiğim için cezaevindeyim. bir ofiste sadece senet, avukat, belge, fatura veya para saymak yerine.

On beşinci boncuk tekrar İşçilik:

Avukatlığı ‘olmak’ değil, ‘yapmak’ işi olarak kabul ettiğim için; Sevindirici dilekçeler hazırlamayı, ısrarlı gözaltıları takip etmeyi, duruşmalarda yüksek sesle konuşmayı, cezaevlerini sık sık ziyaret etmeyi, gözcü olmayı, barikat sözcüsü olmayı, ifade vermeyi hukuki bir çaba olarak gördüğüm için cezaevindeyim. otopsi, cenaze ruhsatı almak, yola çıkmak, az uyuyup geceleri yazmak, yolda okumak.

On altıncı boncuk yine Umut’tur:

Dilekçelerimin etkisiz kalması, duruşmalarımın dinlenmemesi, adliyenin her gün çürümesi; cehalet, beceriksizlik, havuzlama, rüşvet, nüfus ticareti; hukuk kapılarını kapatmak; Hapishanedeyim çünkü kolluk kuvvetlerinin saltanatı ve geçersiz gösteriş ‘hukukun adaletine’ bile ulaşmayı imkansız hale getirdiğinde, dönüp yeni bir yol bulana kadar sadece karamsarlık içindeyim ve çünkü her seferinde başka yol bulunur, bulamazsak yenisini yapacağımıza olan umudumuzu asla kaybetmeyiz.

On yedinci boncuk yine Aşk’tır:

Sadece bir insana değil, bir mesleğin insana verebileceği emek gücüne de aşık olunabilir; Avukatlığın aşkla ilgili tüm iniş ve çıkışlarıyla bir unvan, hatta bir iş olabileceğini fark ettiğim için hapisteyim.

On sekizinci boncuk yine Sadakattir:

Benden önce, benimle -umarım- benden sonra bu güzel mesleği yaparken hapse atılan, ihraç edilen, yoksulluk çeken avukatlara ve sadece onlara değil, hapse atılan, ihraç edilen avukatlara; Hayallerini unutmak için çaresiz kalan ve hayatlarını düşük maliyetli kadrolu avukat olarak korkunç koşullarda yaşamaya çalışan tüm meslektaşlarıma her zaman vefa borcum olduğu için hapisteyim, çünkü bu meslek için bir şeyler yapmaya çalışıyorum. .

On dokuzuncu boncuk yine Insight’tır:

Hukukun ne olduğunu anlamanın aslında dünyayı hukukla anlamlandırmanın mümkün olmadığını bilmekten ibaret olduğunu çabucak anlamış olmama rağmen, hâlâ doğru düzgün bir avukat olmanın değerine inandığım için cezaevindeyim.

Yirminci boncuk yine Dayanıklılıktır:

‘Adalet Sistemi’ diye önümüze serilen korkak, cahil ve çıkarcı yüzsüzlükle baş etmenin çok zorlaştığı anlarda bile sabrın hesap sormanın ön koşulu olduğunu anladığım için cezaevindeyim. en azından çaba gösterecek kadar.

Yirmibirinci tesbih yine Mevt’tir:

Elimden gelenin en iyisini yapmak için; Bunca iş yaptıkları için katledilen Fuat, Faik, Medet, Tahir, Ebru ve oburlarını ölümcül de olsa ulaşılmasından korkulmayacak profesyonel bir bar olarak görüyorum ama şimdi cezaevindeyim çünkü ben bu sebeple öldürülmedi.

Yine yirmi saniye boncuk Sakarlık:

Mesleğimizi, meslek kuruluşlarımızı, hizmet içi eğitimlerimizi, çalışma arkadaşlarımızın ilgi alanlarını, çabalarını, potansiyellerini ve güçlerini reforme edip dünyayı değiştirecek heyecan verici bir yola sokamadık; Hep beraber terk edildiği lonca çürümüşlüğünden mesleği kurtaramadığım için hapisteyim.

Son olarak ikinci bağ taşına geliyoruz. Ateş renginde, yarı saydam ince ayrımlar; Her şeyin birbirine nasıl bağlı olduğunu, birbirine dokunarak nasıl çoğaldığını unutmamak için. Çok mu uzun? Yaklaşık olarak. Tesbih sabır işidir, son sahneyi çekerim; sen de güçlü kal. Son aşama politiktir;

Sonra yirmi üçüncü boncuk son kez Yoksulluktur:

Zenginliğin bilinen tek nedeni yoksulluktur; Üretim tarzını değiştirmeden, üretim çıkarlarını dönüştürmeden, üretim araçlarının özel mülkiyetine el koymadan sadece “paylaşım”ı düzeltme tezinin mevcut rezaleti kabul etmekten başka bir anlama gelmediğini bilecek kadar Marx okuduğum için hapsedildim.

Son kez yirmi dördüncü boncuk

Haklarından mahrum bırakılmış “kimlikler”in mücadelesine olan derin ilgime ve dayanışmama rağmen, asıl sorunumuzun siyasi iktidarı kuşatmak, ele geçirmek olduğuna ve tüm toplumsal mücadeleyi buradan dönüştürmek olduğuna ikna olacak kadar Lenin okuduğum için hâlâ hapisteyim. oluşum.

Topluca son kez yirmi beşinci boncuk:

Örgütlenmemiş bir halkın kendi servetlerini kişisel olarak yönetmek için asla iktidara talip olamayacağını gördüm; Bu talebin karşı karşıya kalacağı ekonomik, ideolojik veya siyasi sorunların ancak kolektif akıl ve irade ile çözülebileceğini anlayacak kadar Çayan okuduğum için hapisteyim.

Son kez yirmi altıncı boncuk Doğum:

Devrimi ‘olacak’ olarak değil, ‘yapılacak’ olarak kabul ediyorum ve o işi; En küçük bir çabanın en değersiz kapasite olmadan, tembellik etmeden, yorulmadan, usanmadan yani altına elini koyacak taşı bulamadan başarılamayacağını öğrendiğim için hapisteyim.

Geçen sefer yirmi yedinci boncuk Hope:

‘Gelir geçer’ karamsarlığından, ‘ne yaparsak yapalım’ nihilizminden tiksiniyorum; Biliyorum ki en ağır yenilgiden sonra en zayıf, en önemsiz, en etkisiz göründüğümüzde bile oluşturduğumuz örgütlü çekirdek mayalanıyor; Sadece bir dilek olarak değil, bilim, akıl ve irade ile sosyalist bir dünyanın kurulabileceğine dair halka olan umudumu ve inancımı hiçbir zaman kaybetmediğim için cezaevindeyim.

Geçen sefer yirmi sekizinci boncuk Aşk:

Sadece zaman hızlandığında değil, yavaşladığında da devrim hayal etmek, yani ‘devrimci olmayan bir durumda devrimci kalma’ sadakati; Ama hapishanedeyim çünkü o kadar derinden aşık oldum ki, ayaklanmada yakalanan erotizmi ve devrimci teoride kurulan estetiğin inşa edileceğini hissedebiliyordum.

Yirmi dokuzuncu boncuk son kez Vefa’dır:

Beklemediğim için değil, devrimci olmak için; Hapishanedeyim çünkü evde ağlayanların gözyaşlarını ağır bir zincir gibi boynunda taşımamakla olur… Seni sevenlere, sana muhtaç olanlara, yani sana vefasızlık korkusu olmadan. onlardan esirgediğin zamanı özleyenler.

Son kez otuzuncu boncuk Insight:

Kim bir kez olsun tarihi materyalist bir anlayışla dünyaya kucak açarsa, soyut bir insanın değil, kalıcı bir insanın var olduğunu anlar; Eldeki kusurlu varoluşu yeniden üretmek dışında yararsız bir yaşam yerine, potansiyelin izin verdiği bir tatmin için hiçbir çabadan kaçınmayacağını anladığım için hapisteyim.

Geçen sefer otuz birinci boncuk Dayanıklılık:

Devrimciliğin dünyanın icat edilmiş en şiddetli, meşakkatli ve tehlikeli uğraşı olduğu kadar dünyanın en zevkli hali olduğu bilinince, bu zevkten vazgeçmek bana mümkün görünmediği için hapisteyim. , çünkü azaba tahammül edebilenlerin aslında kendi zevklerine düşkün kimseler olduğu anlaşılmaktadır.

Otuz saniye boncuk son kez Mevt:

Ne zaman değil, nasıl öleceğimize inanıyorum, ne kadar yaşayacağımızı değil, nasıl yaşayacağımızı belirliyor ve elbette savaşarak ölenler güneşe gömülüyor; Şimdi hapisteyim çünkü onların yasını tutmak yerine – ve şimdiden kendi potansiyel ölümümüzün – mücadele etmenin en doğru yaşam biçimi olduğunu biliyorum.

Son kez otuz üçüncü boncuk Beceriksizlik:

Her devrimcinin öğrenmesi gereken ilk şey, bin yıldır bu topraklarda savaşamadığımıza, ayağa kalkamadığımıza, çiftleri ayıramadığımıza, bayramı bozamadığımıza, birleşemediğimize, ayrılamadığımıza ve hala devrim yapamadığımıza göre -gerçi. Uzanmak için bazı beceriler, tutsak olmak beceri değildir – her devrimcinin öğrenmesi gereken ilk şey budur. Tabii ki hapisteyim çünkü tutuklanmama güzel sanatını öğrenemedim; beceriksizliğimden

Elimiz nihayet yeniden cepheye ulaştı; öncüye: İmam. Önü sadece rüzgara ve darbeye açık diye sızlanmak ayıp olur, çünkü görünüşü de güzel; geleceğin görüntüsü.

O zaman ‘Sübhanallah’.

Eksiklik ve kusur bizimdir, tıpkı liyakat ve irade gibi: Biz ancak yenilgilerimizin sesi, zaferlerimizin habercisiyiz.

Tutsağın zamanı şimdiki zamandır. Burada zaman seninkinden farklı akıyor. Melankolik ya da hayalperest değilseniz, nostalji ya da üzüntüye kapılmadıysanız, hapishane her zaman şimdiki zamandadır. Zaman, toprağın ‘peteklerine sızarak’ korunur ve ne geçmişe döner ne de geleceğe izin verir: Bugün burada direnir; İşler; sen yaşıyorsun.

Bu garip zaman duygusu, tutuklunun dil bilgisini zamanlar açısından zenginleştirir. Basitçe gelecek ya da geçmiş olduğunu düşündüğünüz şeyin iç içe geçtiğinin çok farkındadır. En çok ihtiyacı olan ‘Bitmiş Gelecek Zaman’dır. Fransızlar buna futur antérieur diyor. Bu enfes geçişlilik içinde tespihe soracağınız soru şudur: ‘Bunu yaparsam/yapmazsam, her şey bittiğinde ben ne olacağım?’ Şimdiki zamandan, hatta geçmiş ve gelecek zamandan daha incelikli olan bu tür dil bilgisi, müsamahadan korunmak için gereklidir. Bu zaman, failin elindeki gelecek ve geçmiş zaman kiplerinin tutsağın şimdiki zamanına kadar uzatılmasıyla ilgilidir.

Her şey bittiğinde ne demek istiyorsun? Bu, şimdi olmayan şeyin ne zaman olduğu anlamına gelir. Zamanın Ruhu kaybolduğunda; şimdinin kendisini şimdide kurtarmaktan ibaret olduğunu düşünenin zamanı geçtiğinde; gücün eteğine tutunarak zorbanın gölgesi kısalınca; Güneş kağnıyı aşıp gölgedeki köpeği sincabıyla karşı karşıya getirdiğinde… Nasıl seversin: Faşizm yendiğinde, salıverildiğinde, arkadan ölünce, ben ölünce boşlukta ne olacağım? unutuldu mu? ‘Ne olacak’ zamanı, mahkûmun dil hakkındaki gerçek bilgisidir. Asla teslim olunamayacak bir zaman; çünkü gelecekte bile aslında bitmiş, savaşılmış ve zaman kazanılmıştır. Onur zamanı.

Grameri sevmeyenler için yaşam bilimleri önerebilirim: ‘Kaynağa ulaşmak için akıntıya karşı yüzmek gerekir, akıntıyla yüzen çöplükten başka bir şey değildir.’

Tutsak olmak kural değil, akıntıya karşı yüzün. Biz kazanacağız.” (TAM YAZI)